Były przewodniczący gruzińskiego parlamentu Irakli Kobakhidze został w sobotę przewodniczącym rządzącej partii Gruzińskie Marzenie.
Polityczny sukces Kobakhidze został powszechnie przypisany wsparciu założyciela ugrupowania, Bidziny Iwaniszwilego, który niedawno ustąpił ze stanowiska, ogłaszając, że odchodzi z polityki.
Kobakhidze pełnił wcześniej funkcję przewodniczącego parlamentu, zanim złożył rezygnację w czerwcu 2019 r., pośród protestów antyrządowych wywołanych zaproszeniem do wystąpienia w parlamencie skierowanym do deputowanego rosyjskiej dumy Siergieja Gawriłowa.
Zamieszki w nocy z 20 na 21 czerwca 2019 r., od czasu nazwania ich „nocą Gawriłowa”, wraz z brutalną reakcją policji wstrząsnęły politycznym krajobrazem Gruzji. Gruzińskie Marzenie szybko poszło na kompromis – w tym w sprawie reform wyborczych i degradacji Kobakhidze – aby powstrzymać ciągłe demonstracje uliczne.
,,Najważniejsze, że w zespole jest jedność. Powtarzam to poważne wyzwanie, gdy przewodniczący partii z takimi zasobami odchodzi od polityki i zespołu politycznego, ale my jako zespół odpowiemy na absolutnie wszystkie wyzwania i społeczeństwo gruzińskie zobaczy wyniki. Oczywiście będę polegał na członkach mojego zespołu, będę zależny od rady politycznej, 44 000 członków, których łączy Gruzińskie Marzenie.”– powiedział Kobakhidze po zatwierdzeniu jego wyboru na nowego szefa partii.
Pozbierał się po historii z Gawriłowem
Mimo rezygnacji po aferze z Gawriłowem Kobakhidze, który wcześniej stanął na czele zmian konstytucyjnych i usunął grupę założycieli partii sprzeciwiających się kontrowersyjnym nominacjom sędziowskim, nie zniknął z oczu opinii publicznej.
Kobakhidze stał się znany ze swojej ostrej retoryki przeciwko temu, co nazwał „kryminalną opozycją”, wymierzonej przede wszystkim w rządzący wcześniej Zjednoczony Ruch Narodowy i Europejską Gruzję.
Kobakhidze zastępuje Bidzinę Iwaniszwilego niecały miesiąc po tym, jak jego partia ponownie potwierdziła Giorgiego Gacharię na stanowisku premiera Gruzji. W miarę zbliżania się wyboru nowego przewodniczącego partii czołowi przedstawiciele partii nie potwierdzili, że rozważali nawet kandydaturę premiera na kierownictwo partii.
Giorgi Gakharia objął urząd na początku września 2018 r., kilka tygodni po jego krytycznej roli ministra spraw wewnętrznych w rozpraszaniu tłumów „nocy Gawriłowa” w Tbilisi. Niedawne badania opinii publicznej wykazały, że należyte kierowanie reakcją rządu na pandemię COVID-19 (wiosną ubiegłego roku) przyczyniło się do popularności Gacharii.
Sondaż przeprowadzony przez National Democratic Institute (NDI) i CRRC Georgia z sierpnia ubiegłego roku sugeruje, że zaufanie publiczne do gruzińskiej demokracji nieco się poprawiło w porównaniu z jednym z najgorszych wyników odnotowanych tuż po „nocy Gawriłowa”. Towarzyszyło temu 82 proc. pozytywnej oceny postępowania rządu z epidemią koronawirusa i 63 proc. aprobaty Gacharii wśród ankietowanych w czerwcu i lipcu.
Kolejnym faworytem wśród liderów Gruzińskiego Marzenia, którego Kobakhidze pokonał na pierwszym miejscu, był Kakha Kaładze. Kaładze, który jest sekretarzem generalnym ugrupowania, zachował względną niezależność od innych przywódców partii, pełniąc funkcję burmistrza Tbilisi od 2017 roku. W ostatnich latach Kaladze zajął pierwsze miejsce wśród liderów Gruzińskiego Marzenia w sondażach politycznych mierzących nastroje w Tbilisi i w całym kraju.
Kim jest Irakli Kobakhidze?
Kobakhidze jest sekretarzem wykonawczym Gruzińskiego Marzenia od stycznia 2015 r. i członkiem Rady Politycznej partii. W styczniu 2015 roku rozpoczął karierę polityczną. Wcześniej Kobakhidze zajmował stanowiska w organizacjach międzynarodowych i wykładał studentom na różnych uczelniach. Lider Gruzińskiego Marzenia ma doktorat z prawa na Uniwersytecie w Dusseldorfie w Niemczech. Tytuł magistra uzyskał również na tej samej uczelni.
W trakcie swojej kariery naukowej był profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Państwowym w Tbilisi. Obszary specjalizacji Kobakhidze to rozwój regionalny, samorząd lokalny, prawo konstytucyjne i prawa człowieka.
Od 2011 r. prowadzi różne projekty w ramach gruzińskiego Biura Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju. Jego pierwszy związek z Parlamentem miał miejsce w 1999 r., kiedy odbył siedmiomiesięczny staż w organie ustawodawczym Gruzji.
Powiązany artykuł